Mijn verslag voor het kerkblad
Blijf op de hoogte en volg Suzanne
27 Januari 2014 | Brazilië, Rio de Janeiro
Na mijn terugkomst in Nederland heb ik niets meer gepost op deze site. Ik heb wel verslag geschreven voor ons kerkblad, die ik dan ook maar hiet neerzet:
De afgelopen drie maanden in Brazilië waren een echte belevenis. Ik verbleef op een basis van de wereldwijde christelijke organisatie Jeugd met een Opdracht in een sloppenwijk van Rio de Janeiro. De groep bestaat uit 12 vaste vrijwilligers, waarvan er 4 ook in het huis op de basis verblijven, de rest woont met het gezin elders. De sloppenwijk waar ik zat, Morro do Borel was in 2010 gepacificeerd en sindsdien is het geweld daar erg afgenomen. Vandaar dus dat ik me vrij en veilig voelde toen ik daar was, iets wat in andere wijken van Rio wel anders gewwest zou zijn.
De basis van Jeugd met een Opdracht (Portugees: JOCUM) zit al ruim 25 jaar in het midden van deze wijk en wordt er gerespecteerd. Tegenover de basis bevindt zich de mediche kliniek en de muziekschool, beiden van de organisatie. De medische kliniek heeft het sinds 2010 stukken rustiger gekregen, eerder hadden ze elke dag wel gewonden binnen met schotwonden en erger. Maar nu komt men vooral voor bloeddrukmetingen, medicijnen, tandarts en psychologische consulten. De muziekschool is nog lang niet afgebouwd. Wat jaren terug zijn er Nederlandse werkvakanties geweest naar deze wijk om de muziekschool te bouwen, maar ze zijn halverwege dit project gestopt, omdat Brazilië een te rijk land werd in hun ogen. Wat men vaak vergeet is dat de economie nu misschien wel goed draait, maar dat dit de grote kloof tussen arm en rijk, die er nu is, hierdoor niet geslecht wordt. Hulp is nog steeds nodig.
In de muziekschool wordt muziekles gegeven (o.a. gitaar en zang), ‘handwerkles’ voor vrouwen die hiermee een eigen zaakje kunnen beginnen en de school wordt soms ook gebruikt voor computerles en cursussen die andere humanitaire organisaties willen geven. In zeker zin een ‘community center’ dus.
Daarbij heeft JOCUM ook nog een voetbalproject om de jonge jongens en jeugd te bereiken. En natuurlijk het grootste en duurste project: de créche. Hier krijgen 35 kinderen van 3-5 jaar oud christelijk onderwijs en leren ze vaak ook dingen die een kind thuis hoort te leren. ZO worden de kinderen elke dag gedoucht, wordt er gebeden voor het eten, na het eten de tanden gepoetst en daarna hebben de kinderen hun middagslaapje. Veel van de achtergrond van deze kinderen wist ik niet, maar af en toe kreeg ik wel wat te horen over vreemde familieverhoudingen, kinderen die niet weten wie hun vader was en sommigen die er drie hadden. Soms kwam er een kind met blauwe plekken op school en had het een verhaal te vertellen over een vader die kwaad werd, en het gebeurde ook wel vaak dat er kinderen moesten huilen als ze weer naar huis gingen.
Deze crèche heeft een wachtlijst van 60 kinderen, omdat het goed bekend staat, maar het geld ontbreekt om de crèche met één groep uit te breiden (hoewel de ruimte er wel voor is). Je vraagt je dan af in welke situatie deze ‘wachtlijstkinderen’ zich nu bevinden.
Mijn werk in deze drie maanden was verdeeld in een halve week op de crèche en de andere helft bij de vrouwen met het handwerken. Het was wel goed dat ik mijn tijd zo verdeeld had, want dit werk (met name op de creche is best intensief)
Wat ik het fijnst vond aan mijn verblijf in deze wijk (die mijn hart gestolen heeft) is de gemeenschap die je onderling voelt. De mensen in de wijk zelf lijken écht en puur, en lijken meer van de kleine dingen en van elkaar te genieten dat wij in Nederland. Maar bovenal het samenzijn als een christelijk team was erg verrijkend. Hoeveel de kerkelijke achtergronden ook verschilden, je was het roerend met elkaar eens als het de wezenlijkedingen betrof, je voelt de eenheid ook tijdens het gezamenlijke zingen en bidden elke morgen. Dit komt waarschijnlijk ook door het besef dat al deze vaste vrijwilligers Gods stem hoorden en het volgden. Hier wordt geloof in de praktijd gebracht en dat heeft sommigen ook echt wat gekost. Dit zal ik niet vergeten.
Ik wil jullie ook allemaal bedanken voor jullie meeleven en giften.
Als jullie nog vragen hebben of meer willen weten, mail gerust naar suzannedj92@hotmail.com, ik praat er graag over.
De afgelopen drie maanden in Brazilië waren een echte belevenis. Ik verbleef op een basis van de wereldwijde christelijke organisatie Jeugd met een Opdracht in een sloppenwijk van Rio de Janeiro. De groep bestaat uit 12 vaste vrijwilligers, waarvan er 4 ook in het huis op de basis verblijven, de rest woont met het gezin elders. De sloppenwijk waar ik zat, Morro do Borel was in 2010 gepacificeerd en sindsdien is het geweld daar erg afgenomen. Vandaar dus dat ik me vrij en veilig voelde toen ik daar was, iets wat in andere wijken van Rio wel anders gewwest zou zijn.
De basis van Jeugd met een Opdracht (Portugees: JOCUM) zit al ruim 25 jaar in het midden van deze wijk en wordt er gerespecteerd. Tegenover de basis bevindt zich de mediche kliniek en de muziekschool, beiden van de organisatie. De medische kliniek heeft het sinds 2010 stukken rustiger gekregen, eerder hadden ze elke dag wel gewonden binnen met schotwonden en erger. Maar nu komt men vooral voor bloeddrukmetingen, medicijnen, tandarts en psychologische consulten. De muziekschool is nog lang niet afgebouwd. Wat jaren terug zijn er Nederlandse werkvakanties geweest naar deze wijk om de muziekschool te bouwen, maar ze zijn halverwege dit project gestopt, omdat Brazilië een te rijk land werd in hun ogen. Wat men vaak vergeet is dat de economie nu misschien wel goed draait, maar dat dit de grote kloof tussen arm en rijk, die er nu is, hierdoor niet geslecht wordt. Hulp is nog steeds nodig.
In de muziekschool wordt muziekles gegeven (o.a. gitaar en zang), ‘handwerkles’ voor vrouwen die hiermee een eigen zaakje kunnen beginnen en de school wordt soms ook gebruikt voor computerles en cursussen die andere humanitaire organisaties willen geven. In zeker zin een ‘community center’ dus.
Daarbij heeft JOCUM ook nog een voetbalproject om de jonge jongens en jeugd te bereiken. En natuurlijk het grootste en duurste project: de créche. Hier krijgen 35 kinderen van 3-5 jaar oud christelijk onderwijs en leren ze vaak ook dingen die een kind thuis hoort te leren. ZO worden de kinderen elke dag gedoucht, wordt er gebeden voor het eten, na het eten de tanden gepoetst en daarna hebben de kinderen hun middagslaapje. Veel van de achtergrond van deze kinderen wist ik niet, maar af en toe kreeg ik wel wat te horen over vreemde familieverhoudingen, kinderen die niet weten wie hun vader was en sommigen die er drie hadden. Soms kwam er een kind met blauwe plekken op school en had het een verhaal te vertellen over een vader die kwaad werd, en het gebeurde ook wel vaak dat er kinderen moesten huilen als ze weer naar huis gingen.
Deze crèche heeft een wachtlijst van 60 kinderen, omdat het goed bekend staat, maar het geld ontbreekt om de crèche met één groep uit te breiden (hoewel de ruimte er wel voor is). Je vraagt je dan af in welke situatie deze ‘wachtlijstkinderen’ zich nu bevinden.
Mijn werk in deze drie maanden was verdeeld in een halve week op de crèche en de andere helft bij de vrouwen met het handwerken. Het was wel goed dat ik mijn tijd zo verdeeld had, want dit werk (met name op de creche is best intensief)
Wat ik het fijnst vond aan mijn verblijf in deze wijk (die mijn hart gestolen heeft) is de gemeenschap die je onderling voelt. De mensen in de wijk zelf lijken écht en puur, en lijken meer van de kleine dingen en van elkaar te genieten dat wij in Nederland. Maar bovenal het samenzijn als een christelijk team was erg verrijkend. Hoeveel de kerkelijke achtergronden ook verschilden, je was het roerend met elkaar eens als het de wezenlijkedingen betrof, je voelt de eenheid ook tijdens het gezamenlijke zingen en bidden elke morgen. Dit komt waarschijnlijk ook door het besef dat al deze vaste vrijwilligers Gods stem hoorden en het volgden. Hier wordt geloof in de praktijd gebracht en dat heeft sommigen ook echt wat gekost. Dit zal ik niet vergeten.
Ik wil jullie ook allemaal bedanken voor jullie meeleven en giften.
Als jullie nog vragen hebben of meer willen weten, mail gerust naar suzannedj92@hotmail.com, ik praat er graag over.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
